O poranku...

Sprzyjająca pogoda pozwoliła mi w końcu na wyjście do łowiska.
Popołudniem we czwartek postanowiłem wpisać się na polowanie. Pogoda pozwoliła wyjść w piątek rano. Miejsce, gdzie się zapisałem było wolne, choć jest chętnie odwiedzane przez myśliwych ze względu na ciekawe, wychodzące tam kozły jak i dziki buchtujące na różnych uprawach.

Moja miejscowość jest w centrum obwodu. Do ambony, gdzie się wpisałem, mam jakieś 2km polnej drogi. Z domu wyszedłem o 2.30. Po przejściu kawałka drogi zauważyłem, że w uprawie kartofli, 200m dalej, coś jest. Patrzę przez lornetkę i widzę jakby sylwetki dzików. Podchodzę znacznie bliżej i oczom nie wierzę: trawy na miedzy po deszczach tak wyrosły, że zmyliły mnie, potwierdzając starą zasadę, że widzi się zawsze to, co się chce zobaczyć. Myślę sobie, trzeba iść dalej. Doszedłem do skrzyżowania dróg i przystanąłem na chwilkę w celu poobserwowania otaczających mnie pól. Gdy nic nie zobaczyłem, poszedłem dalej.

Po bezszelestnym minięciu porzeczek, z prawej strony na jakieś 50m z pszenicy na kukurydzę wychodzi mi dziczek. Serce zaczęło bić szybciej. Rozstawiłem pastorał i obserwuje czarnucha w celu rozpoznania płci. Widzę idealnie, że to odyńczyk. Sztucer na pastorał i czekam aż się ustawi do boku. Mądry zwierz buchtując odchodził ode mnie nic sobie nie robiąc z mojej obecności. Gdy tak przeszedł na skos połowę pola, przystanął na chwilę, ustawiając się na połeć. Wtedy strzeliłem. Echo odpowiedziało mi od lasu, że jest dwadzieścia po trzeciej. Po chwili wróciła poranna cisza.

Dziękuję Św Hubercie za udane polowanie o świcie!

Darz Bór