Sygnały myśliwskie

Sygnały myśliwskie są jednym z najpiękniejszych elementów tradycji łowieckiej i towarzyszą zmaganiom myśliwych ze zwierzyną od pradziejów, kiedy to pełniły przede wszystkim funkcję komunikacyjną. Współcześnie spełniają również funkcje obrzędowe, uroczyste, artystyczne, a część z nich została objęta uregulowaniami prawnymi.

Sygnały regulowanie prawem, to grupa sygnałów ujęta m.in. w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków wykonywania polowania i znakowania tusz (Regulamin polowań). Sygnałów tych używa się na polowaniu zbiorowym i są to sygnały na:
1) ruszenie naganki,
2) zakaz strzału w miot,
3) koniec pędzenia i obowiązek usunięcia nabojów z komór nabojowych.
Do obowiązków prowadzącego polowanie należy ustalenie rodzaju sygnałów oznaczających czynności, o których mowa wyżej. Może on również zarządzić pominięcie pierwszego i drugiego sygnału jako niecelowych.

Na polowaniach zbiorowych odgrywa się również sygnały: Zbiórka myśliwych, Powitanie, Darz Bór, Apel na łowy, a także cała grupa innych.

Sygnały o charakterze obrzędowym to m.in. związana z chrztem młodego myśliwego Śmierć zwierzyny, Pasowanie – związane z pasowaniem myśliwego Zbiórka myśliwych – po ułożeniu pokotu, Zwierzyna na rozkładzie – po raporcie z polowania itd. Istnieją również sygnały grane dla króla polowania i króla pudlarzy (tego ostatniego można słuchać z nakrytą głową). Odgrywa się również sygnały związane ze śmiercią poszczególnych zwierząt – jeleń na rozkładzie, sarna na rozkładzie itp.

Sygnały łowieckie u zarania dziejów grało się na różnego rodzaju piszczałkach zrobionych z kości. Kolejną grupą instrumentów były różnego rodzaju rogi zwierzęce, których używa się do dziś. Obecnie najczęściej używa się instrumentów metalowych, przede wszystkim rogów Plessa, czasami rogów francuskich parforce oraz trąbek myśliwskich.