Komorowy strzał

Byłam zaproszona na zające do koła mojego ex-męża, kilku kolegów znałam, reszta patrzyła na mnie - ot przyjechała baba, zobaczymy, czy coś trafi. W pierwszym pędzeniu spudłowałam na czysto idącego na sztych zająca. Niestety, w jednym z kolejnych - to samo i widzę już ironiczne uśmieszki - no wiadomo, baba!

Połowa polowania, a ja nie mam nic, w ogóle nie miałam okazji do strzału. Wreszcie, już pod zmierzch, stoję jako przedostatnia na flance, z lewej mam jednego z tych kpiarzy, z prawej, od strony miotu, strażnik - myśliwy.

Strażnik miał przed sobą rów zarośnięty wysoką trawą, więc się w nim schował do połowy. Ten z lewej wlazł w kępę wikliny, tylko mu głowa wystawała, a ja stoję na golutkim polu, jak ten strach na wróble, myślę sobie, co będzie to będzie, już mi wszystko jedno - i tak dałam plamę!

Nagle widzę, że wzdłuż flanki pędzi zając w kierunku linii - nawet nie myślę o strzelaniu, ale ten z prawej był tak dobrze ukryty, że w ogóle zająca nie zauważył. Kątem oka widzę, że sąsiad z lewej już jest złożony do strzału. Kiedy zając był przede mną, strzeliłam z rzutu i . . . o dziwo zając pięknie wywinął trzy kozły przez łeb i został.

Ponieważ był to jedyny, strzelony przeze mnie na tym polowaniu - postanowiłam, że go wezmę na pasztet. W domu oglądam zająca - ani śladu farby. Skórujemy - to samo, mąż się śmieje - padł na serce jak babę zobaczył.

Przy patroszeniu okazało się, że dostał jedną, jedyną śrucinę na wylot przez serce! Mąż potem opowiadał, że jego żona nawet zające na komorę strzela!