Franek

Kiedy mój syn miał zaledwie 10 lat i mniej, jeździliśmy na wakacje „na wczasy”, aż pewnego roku, będąc jako przedstawiciel Zarządu Głównego na Wojewódzkim Zjeździe Delegatów w Zielonej Górze, dostałam propozycję od jednego z myśliwych skorzystania z ich domku myśliwskiego nad jeziorem, gdzie dzierżawili obwód. Oczywiście, propozycja została poparta zezwoleniem na odstrzał rogacza i dzików, więc skwapliwie ją przyjęłam! 

Domek położony był na terenie zamkniętego ośrodka wczasowego, gdzie można było korzystać ze stołówki – jednym słowem – żyć nie umierać! Na dodatek wszystkiego, po przyjeździe spotkałam mieszkającego w sąsiednim domku dawnego kolegę z pracy w ZG, który spędzał tam urlop z żoną i nieco starszym od mojego synem.

Po kilku, zupełnie nieudanych wyjściach w teren – nie spotkałam ”ani ogona”, pewnego dnia rano, budzi mnie gwar biesiadnych głosów dochodzący z sąsiedztwa. Przy stole nad jeziorem siedzi kolega i jeszcze dwóch innych, również mi dobrze znanych, i zaśmiewają się do rozpuku. Tu trzeba wspomnieć, że ich koło dzierżawiło obwód w niedalekim sąsiedztwie.

Właśnie wrócili z rannego polowania, jeden strzelił dzika i wracając do samochodu – zaledwie świtało – usłyszał w lesie wrzask – Franek, Franek, a żaden z nich nie miał tak na imię. Kolega, z rękoma umazanymi farbą, ociekającym nożem w ręku wyszedł na linię, gdzie zostawił samochód, a zalegała tam lekka mgiełka i zobaczył, również wychodzącego z lasu grzybiarza, który z daleka krzyknął – „Franek, wołam cię i wołam – czego się nie odzywasz?”. 

Kolega nic się nie odezwał, ale aż się w nim gotowało od słuchania tych wrzasków, płoszących świtkiem zwierzynę! Kiedy grzybiarz podszedł bliżej i zobaczył faceta z majchrem w garści całego w farbie – oczy mu się zrobiły jak spodki, a kolega – ty sp…laj bo cię zarżnę, już jednego zarżnąłem! – grzybiarz „poszedł w długą”, aż się zakurzyło, gubiąc po drodze kosz, kolega skrzętnie pozbierał grzyby i mieliśmy czym „zakąszać”, a od tego czasu, mam nadzieję, w lesie już był spokój!